Toen ik net wist dat ik vleesbomen had, heb ik informatie verzameld over de behandelmogelijkheden. Ik kon het niet onthouden en heb het bewaard in een documentje. Nu heb ik het er weer bij gepakt. Dit is wat ik vond.

Soorten vleesbomen en hun locaties. Bron: www.robotic-assisted-surgery.org

Baarmoedervleesbomen worden ook leiomyomata of myomen genoemd. Het zijn goedaardige tumoren. Ze vormen de meest voorkomende tumoren bij vrouwen en zijn niet levensbedreigend. Je kunt ze opmerken door abnormale bloedingen, buikpijn, verstopping en veelvuldig urineren. Vleesbomen kunnen soms tot spontane abortus of onvruchtbaarheid leiden. Maar net zo vaak merk je er helemaal niets van.

Standaardbehandeling

Als ze klachten geven, kan het verstandig zijn de vleesbomen of de hele baarmoeder te verwijderen. Afhankelijk van de grootte van de vleesboom en de plaats waar die zit, zijn er verschillende soorten operaties mogelijk:

1. Verwijdering van alleen de vleesbomen via een kijkbuisje door de vagina (hysteroscopie) of door de buikwand (laparascopische operatie).
2. ‘Uitpellen’ van grote vleesbomen, meestal via de buik.
3. Verwijderen van de baarmoeder inclusief de vleesbomen. Soms gaat dit via de vagina, maar soms ook via een buikoperatie.

Medische alternatieven

1. Bij een uterus embolisatie brengt de radioloog een katheter naar de baarmoeder. Daar spuit hij kleine plastic of gelatine korreltjes doorheen in het bloedvat dat bloed toevoert naar de vleesboom. Doordat dit bloedvat afgesloten wordt, zal de vleesboom verschrompelen.
2. MR-hifu: een combinatie van ultrageluid (beter bekend als echo) en MRI. Ultrageluid wordt gebundeld in het myoom. Daardoor wordt het weefsel lokaal verwarmd tot boven 55°C, zodat de cellen kapot gaan en afsterven. Het behandelde weefsel van het myoom wordt door het lichaam geabsorbeerd en het myoom zal krimpen in de maanden na de behandeling.
3. Hormoonbehandeling:
   • De pil reguleert zware en pijnlijke menstruaties.
   • Progesteron voorkomt de eisprong en daarmee de menstruatie.
   • LH-RH-antagonisten bootsen de menopauze na. De vleesbomen worden kleiner, maar er treden ook overgangsklachten op, van opvliegers tot botontkalking. Niet geschikt voor langdurig gebruik.

Alternatieve behandelmogelijkheden

Omdat vleesbomen relatief ongevaarlijk zijn, is het – zolang ze geen onoverkomelijke klachten geven – mogelijk te onderzoeken of een alternatieve behandeling ze kan verhelpen. Zorg in elk geval voor een gezond gewicht en voldoende beweging. Daarnaast kun je de volgende mogelijkheden overwegen:

1. Acupunctuur: helpt tegen pijnlijke menstruatie met zware bloedingen. Voor verkleinen van de vleesboom is het nodig acupunctuur te combineren met:
2. Chinese kruiden – dit is de oudste kruidengeneeskunde op aarde. Van 100 vrouwen hebben er 90 baat bij een behandeling met deze kruiden, blijkt uit onderzoek.
3. Homeopathie: raadpleeg een gekwalificeerde homeopaat, deze kan goede adviezen geven en preparaten voorschrijven.
4. Voeding: een goede natuurdiëtist kan helpen met een uitgebalanceerd dieet:
   • Uit onderzoek blijkt dat vrouwen die vaak rood vlees (= vlees van zoogdieren) eten eerder vleesbomen ontwikkelen. Groene groenten, fruit en vis beschermen juist tegen de vorming van vleesbomen. Over sojaproducten is discussie:  gefermenteerde soja zou vleesbomen remmen; andere soja zou de groei bevorderen.
   • Kurkuma remt de tumorgroei.
   • Zware metalen zijn een veroorzaker van vleesbomen, met name cadmium. Het blijkt dat een hoog percentage van vrouwen met vleesbomen meer cadmium in hun bloed hebben dan gemiddeld. Cadmium zit onder andere in geëmailleerde pannen, sigarettenrook, verontreinigde lucht en plastic.
5. Gemmotherapie met mammoetboom remt de vorming van overmatig bindweefsel en verzacht pijnlijke menstruatie.

Zelf kies ik in eerste instantie voor de alternatieve weg. Nu ik de medische mogelijkheden opnieuw heb doorgelezen, krijg ik hoop dat er ook voor mij een baarmoedersparende behandeling mogelijk is, mocht een medische ingreep ooit nodig zijn.

Bronnen:

• http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/ziekten/116773-wat-te-doen-bij-een-vleesboom.html
• https://www.gezondheidsplein.nl/aandoeningen/vleesboom/behandeling/item39238
• https://www.opzij.nl/nl/artikel/38810/vleesbomen-is-een-operatie-nog-wel-nodig.html
• http://www.vleesboom.nl/behandeling/uterus-embolisatie
• http://www.vleesboom-hifu.nl/
• https://www.maasstadziekenhuis.nl/media/1317/2078-myomen-vleesbomen.pdf
• http://www.lingtai.nl/
• http://www.natuurdietisten.nl/news_article.php?cod=501

(In dit blog schrijf ik over de ontdekkingsreis die volgt op de vondst van myomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering 2 november: Bestaansrecht)

Al vóór de vleesbomen zich aandienden, wist ik diep van binnen: als ik ooit serieuze gezondheidsklachten krijg, spelen die zich af in mijn buik. Dat ik dat misschien kon voorkomen, waarde als een schaduw door mijn bewustzijn, maar ik had geen flauw idee hoe. Eenmaal ‘bebost’ ontdek ik eigenlijk in een vrij hoog tempo wat er allemaal opgeslagen ligt in mijn buik: verdriet, woede, teleurstelling, angst, al die creaties waarop ik zo mijn best had gedaan maar die ik geen plek wist te geven in de wereld… Ik wil graag grote schoonmaak houden, maar weet nog steeds niet hoe.

En nu is het bos zo groot geworden dat het mijn darmen afknelt en ik niet meer kan poepen. Ik probeer verschillende laxeermethoden, met minimaal resultaat. Ik voel hoe ik steeds voller word, mijn eetlust neemt zienderogen af. Help! Dit mag niet al te lang duren, want met zoveel afvalstoffen in je darmen vergiftig je van binnenuit en bovendien herinner ik me de ontreddering van een vriendin met een darmafsluiting die poep kotste omdat het er via de normale route niet uit kon. Het chirurgenmes dat mét het vleesbos mijn baarmoeder zal wegkappen, hangt als een zwaard van Damocles boven mijn buik. Waar ligt de sleutel tot verandering? Wie of wat kan mij uitstel van operatie bieden?

Plotseling leg ik daadkracht aan de dag. Ik stop met stilletjes verdragen en geduldig mijn beurt afwachten en roep om hulp. Midden in de nacht. De volgende ochtend komt er al antwoord. De acupuncturiste die gespecialiseerd is in vrouwenkwalen denkt mij te kunnen helpen en heeft over een paar dagen al plaats voor me. De uitgebreide gezondheidsreading met medewerking van een arts, die me meer inzicht moet geven in de energetische achtergrond van het  hele verhaal, wordt meer dan een maand vervroegd. Tegelijk slaat de griep hard toe en met flinke koorts en op trillende benen zeg ik al mijn afspraken af behalve die twee. Ze geven me inzicht, behandeling, kruiden, aandacht en liefde en daarmee verrijkt sleep ik me terug naar mijn bank, kruik en kat.

Daar komen de tranen. Vanuit mijn tenen en nog dieper. Uiting van het gevoel mislukt te zijn, mijn bestaansrecht niet te verdienen. Dat diepste verdriet dat telkens terugkomt en dat ik keer op keer verstop achter een vrolijk gezicht, terwijl ik dankbaar de talrijke zegeningen van mijn leven tel. Want die zijn toch óók echt? Ik ben goed in dankbaarheid, niet in verdriet. En als ze dan allebei voor het oprapen liggen, raap ik maar op wat ik kan. Maar nu moet het anders, om te voorkomen dat ik binnen de kortste keren onder het gevreesde mes lig.

Hoe? De tijd dringt en ik weet het nog steeds niet. Ik weet allang dat die vleesbomen deels gemaakt zijn van verdriet. Het spreekt zelfs tot me: “Ik zit goed verstopt en maak af en toe een geluidje – jasmijnthee graag want dat geeft de meeste troost. Dan luister je en geef je me wat ik vraag. Maar waarom haal je me nooit tevoorschijn in het licht? Want dat wil ik zo graag. Erkenning, gezien worden, dat jij weet wat ik draag. Schaam je je voor me, ben je bang? Ik ben toch heel vertrouwd, ik zit hier al zo lang…” Tranen, tranen, tranen, en dan: woorden. Ik houd ze niet langer binnen maar schrijf ze op en spreek ze uit. De drang tot lijfsbehoud is groter dan de angst te kwetsen. Ik spreek en schrijf en teken, maak contact, van binnen naar buiten – en poep mijn darmen leeg, zonder laxeermiddel. Uitgeput en opgelucht zak ik terug op de bank. Kruik, kat, vogeltjes en bloemen in de tuin.

(In dit blog schrijf ik wekelijks over het avontuur dat begonnen is met de ontdekking van ‘iets’ onderin mijn buik. Volgende aflevering: woensdag 26 oktober ‘Behandelmogelijkheden’)

Verdwijnen in het systeem

Ik kies wel zogenaamd dapper om ‘alles te laten waar het zit’, maar ik vind het ook spannend. Wordt de poliep kwaadaardig? Loop ik over een tijdje rond als een hoogzwangere?

Onvermijdelijk gaan er gedachten over leven en sterven door me heen. Ik ruim de slaapkamer op met de vraag bij alle spullen: wat wil ik hiermee als dit mijn laatste jaar is? En als dat niet zo is? Zo wil ik het hele huis door. Ballast overboord. Ik wil ook mijn leven opruimen. Het sluipt er steeds weer in dat ik me laat leiden door wat moet. Opnieuw wil ik voorrang geven aan wat ik graag wil, zodat ik opener elke dag in kan gaan. Zodat elke dag echt een nieuwe is.

Ik schrijf in mijn dagboek: “In de gezondheidszorg mis ik de totaalvisie. Zelfs mijn complementaire arts werkt symptoomgericht. Geen gesprek over het waarom, wat het mij te vertellen kan hebben. Geen betekenis, geen zin. Wat kun je dan anders dan de symptomen bestrijden? Ik heb mijn hele leven mezelf bestreden (alsof ik zelf het symptoom was), maar geen arts leert me dat af. Signaleert het zelfs maar. De hele maatschappij, de hele wereld strijdt. Die strijd, daar wil ik uit stappen. Ik wil in de rustige stroom van innerlijke vrede zwemmen. En daarmee een beetje vrede in mijzelf en in de wereld brengen.”

Maar voorlopig ben ik nog in gevecht. En ik zwabber alle kanten op. Want ik heb toch aan de huisarts gevraagd de poliep te verwijderen, voor de veiligheid. Maar hij kon het niet en gaf me een verwijsbrief voor de gynaecoloog. Toen ik het ziekenhuis belde, vertelde men mij dat het niet mogelijk is met de agenda in de hand zelf een afspraak te maken. Die verwijsbrief moet op de fax naar het ziekenhuis, en dan word ik op enig moment ontboden voor de behandeling. Maar het gaat over mij en ik heb het nodig hierin mijn eigen weg te zoeken en niet te verdwijnen in ‘het systeem’. Het lukt me om geen ruzie te maken, maar in plaats daarvan te bedanken voor de informatie over de procedure. Als ik opgelegd heb, stop ik de verwijsbrief voorlopig in een map. Tot ik er klaar voor ben. Wat een geluk dat ik de tijd heb om steeds iets te horen, te verwerken en dan pas de volgende stap te zetten.

Intussen vraag ik me af of die enorme behoefte om de dingen op mijn manier en op mijn eigen tempo te doen, een poging is om greep op mijn leven te houden. Of zou het een symptoom van zorgmijding zijn? Dat zou goed in de familielijn passen. Een verre voorouder ging dood aan bloedvergiftiging nadat hij in zijn been had gezaagd en had geweigerd er een dokter bij te laten – nee, hij was niet levensmoe. Mijn grootvader wilde evenmin ‘knutselaars’ aan zijn lijf en hield stug vast aan zijn dagelijkse sigaartjes, ook toen hij na een hersenbloeding in het ziekenhuis lag. Hij weersprak de arts die bezorgd was om zijn gezondheid met de woorden: “Je denkt toch niet dat ik me dit plezier op deze leeftijd nog laat afnemen?” Een familie van zorgmijders avant-la-lettre.

Mijn opluchting is groot als op een ochtend de poliep onderin de wc ligt – probleem opgelost. En kennelijk ben ik een stukje gevorderd op mijn weg van zelfzorg, waardoor dit overdrukventiel (zie 28 september) niet meer nodig is.

(In dit blog beschrijf ik wekelijks de ontdekkingsreis die volgt op de vondst van aangroeisels in mijn baarmoeder. Volgende aflevering: woensdag 19 oktober ‘Paniek!’)

In een mandalatekening onderzoek ik de relatie van mijn buik met mijn hart. Mandala’s tekenen is heerlijk en verhelderend. Ik doe het intuïtief, zonder erbij na te denken. Ik laat mijn hand gaan en teken op gevoel. Als de tekening klaar is, kijk ik ernaar met de vraag: wat heeft die mij te vertellen? Het antwoord schrijf ik erbij.

Hoe mijn buik haar brede bedding beschikbaar stelt om alle pijn en brokstukken van mijn hart te ontvangen, te verwerken en af te voeren. Of als verwerken onmogelijk is, op te slaan en de pijn ervan op te vangen en een zachte bedding te geven zodat het leven leefbaar blijft en de pijn… ja de pijn, wat gebeurt daar dan mee? Soms wordt het buikpijn en dan verdwijnt het, en is het dan verstopt of verdwenen, werkelijk uitgescheiden? Is buikpijn een vorm van verwerken, verteren, of alleen een manier van voelen en moet er dan alsnog verteerd worden? Hoe dan ook is het een explosieve toestand hier in deze buik, terwijl de bedding alle ruimte en omhulling biedt tot rust en vrede. Wat heeft mijn buik nodig, behalve erkenning voor haar werk?

Dan geef ik mezelf de opdracht: teken hem nog eens, maar begin nu met de liefde van het hart die in de buik neerdaalt. Opnieuw kiest mijn hand de kleuren en volg ik mijn gevoel bij het tekenen. Daarna stel ik mezelf de vraag: wat vertelt deze tweede tekening? Ook dat antwoord schrijf ik op.

Erkenning vraagt mijn buik, van en voor haar oneindige zachtheid gepaard aan eindeloze kracht, scheppingskracht, levengevend vermogen, ontvankelijkheid, groeizaam klimaat, de ruimte die ze biedt aan wat wil zijn en haar bereidheid alles te aanvaarden, een plek te geven, te verteren, door- en af te voeren. Verbondenheid heeft ze daarvoor nodig met het hart, dat licht en liefde schenkt, en met de aarde die leven en groeikracht geeft en een kanaal biedt om los te laten. Dat kanaal mag nog groter, ruimer en helderder zodat het makkelijker wordt om los te laten wat geweest is en niet meer dient. Hoe meer ruimte en erkenning er is voor deze eigen kwaliteiten, hoe minder pijn kan ophopen.

Net als met de reading (zie vorige week) begrijp ik dit verhaal van mijn buik. Het vertalen naar de praktijk van het dagelijks leven wordt mijn taak voor de komende tijd. Hoe werkt loslaten? Hoe ziet erkenning eruit? Deze dingen werken niet op wilskracht, ze zijn niet in te plannen. “Vrijdag om 3 uur laat ik mijn pogingen om ‘geslaagd’ te zijn, varen”. Was het maar zo makkelijk!

Toch heb ik al een beginnetje te pakken. Voor mij zit er al heel wat erkenning in het feit dat ik me een avond in mijn buik verdiep om deze tekeningen te maken en te ‘vertalen’. Erkenning is ook mijn instinctieve afwijzing van een operatie. Mijn baarmoeder hoort bij mij en heeft voor mijn gevoel met creativiteit te maken. Aan de vleesbomen ben ik niet gehecht, maar de verwijdering van mijn baarmoeder is een te grote prijs om ervan af te komen. In eerste instantie dacht ik dat de poliep wel verwijderd mocht worden, maar in zijn functie van overdrukventiel houd ik hem liever. Dat is ook erkenning. Erkenning van een functie die in mijn lichaam kennelijk (nog) nodig is. Nu weet ik waar die taak vervuld wordt. Als ik deze poliep laat verwijderen, moet er een alternatief komen voor hetzelfde werk. En waar en hoe krijgt dat dan zijn vorm? Dat is maar afwachten. En die onduidelijkheid lijkt me een verslechtering.

(In dit blog beschrijf ik wekelijks de ontdekkingstocht die volgt op de constatering van mijn vleesbomen en poliep. Volgende aflevering: woensdag 12 oktober ‘Dapper of zorgmijder?’)