• Ik raakte met mijzelf getrouwd
• Het duurde vijftig jaar

• Nu draag ik mijn ring
• en heb ik trouw beloofd

• tot de dood mij scheidt

Dit schreef ik, alleen in Canada afgelopen jaar. De aanleiding voor dit huwelijk met mijzelf was mijn angst voor ‘enge mannen’. De wereldreizende journaliste Iris Hannema raadt aan een trouwring te dragen als je als vrouw alleen reist. Dat houdt een deel van de mannen op afstand. Voor een ander deel ben ik te oud – dat geeft rust – en het deel dat echt kwaad wil, hoop je dan gewoon niet tegen te komen. Ik had nog een gouden verlovingsring liggen uit een lang voorbije relatie. Die klopte ik bij de edelsmid op maat. Dat ontdeed hem meteen van de energie van die oude relatie; hij was nu echt van mij. Toen ik hem omdeed, gebeurde er iets bijzonders. Het voelde als de bezegeling van een huwelijk. Verrast schreef ik aan geliefde: “Ik ben met mijzelf getrouwd!” En daarmee ontwaakte een gevoel van wat trouw en ontrouw eigenlijk betekent. Voor mij. De reis alleen ervoer ik dan ook als een huwelijksreis, en was natuurlijk een gelegenheid bij uitstek om trouw te beoefenen. Eten als mijn lichaam eten nodig heeft, en dan kiezen voor het voedsel dat op dat moment goed voelt. Drinken als ik dorst heb, slapen of rusten als ik moe ben. Maar ook alle andere keuzes: route, camping, eigen grenzen ervaren in conditie of durf, ontdekken dat ik blij word van dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden, trots zijn op de manier waarop ik mijn reisleven inricht zoals het helemaal bij mij past. Allemaal elementen van trouw. En na terugkeer: aftasten hoe ik trouw aan mezelf combineer met sociale contacten. Wanneer past aanpassing aan de gezamenlijkheid en wanneer wordt het ontrouw?

In onze samenleving hebben we in mijn ogen niet zoveel aandacht voor deze innerlijke trouw. We zijn meer gericht op wat er van ons verwacht wordt, of op het realiseren van idealen en andere doelen buiten ons. Vorige week bezocht ik de film ‘Down to Earth’ waarin veel sjamanen, medicijnvrouwen en stamoudsten aan het woord komen. Zij staan anders in het leven dan de gemiddelde westerling. Hun leven is natuurlijk ook anders, net als hun maatschappij. Dat neemt niet weg dat we iets van ze kunnen leren. Wat telkens terugkwam, was het thema ‘verbondenheid’. Als je verbonden bent met jezelf en met de aarde, ben je verbonden met alle leven. Dan ga je vanzelf doen wat jij van binnenuit wilt doen, en dat is bijdragen aan het geheel. Op jouw manier. Dat noem ik trouw. Eerst aan jezelf, en van daaruit aan het grotere geheel. En dat is gezond, is mijn ervaring. Voor jezelf en voor de samenleving.

In het nagesprek bleek dat veel mensen zich aangesproken voelen door deze boodschap. En dat velen zich afvragen, hoe ze in de praktijk van hun eigen dagelijks leven de weg van hun hart kunnen vinden en volgen. Plotseling realiseerde ik me wat ik als reader en healer te bieden heb. Ik kan je jouw weg laten zien en helpen obstakels uit de weg te ruimen. De reader/healer als een nieuw soort trouwmakelaar.

(Volgende week zit ik in Portugal en sla een aflevering over. Op woensdag 1 februari ben ik er weer met een nieuw verslag van mijn ontdekkingsreis naar aanleiding van vleesbomen.)

Albert Einstein: E = mc2

Toen geliefde zich verwonderd afvroeg waar de bomen toch hun hout van maakten, was voor mij het antwoord simpel: energie natuurlijk! Wat een boom kan, kan ik ook: energie materialiseren. De boom maakt er hout van, ik vlees. Een vleesboom. Einstein leerde ons al dat energie en materie uitwisselbaar zijn. E = mc2.

Voor zover ik de kwantumfysica begrijp, gaat die ervanuit dat alles energie is, die dichter of minder dicht kan zijn, met materie als dichtste vorm. En het bewustzijn heeft er invloed op. Vanuit mijn achtergrond van energiewerk vind ik dat heel logisch klinken. Ik ben geïntrigeerd door de vraag: als ik door de loop van mijn leven deze vleesboom heb gematerialiseerd in mijn lichaam, kan ik hem dan ook in het vervolg van mijn leven dematerialiseren? Het proces omkeren? Door mijn bewustzijn te veranderen? Hoe dan? Dat onderzoek ik tot de volgende controle bij de  gynaecoloog, in juni van dit jaar. Daarna neem ik het besluit of ik me laat opereren of niet. Wat het resultaat ook is, dit hele proces verrijkt me met elke ontdekking die ik doe.

De nieuwste stamt van gisteren. In een readinggroepje probeerden we een nieuwe oefening uit om informatie te ontvangen van je lichaam. Ik vroeg: ‘Baarmoeder, wat heb jij nodig om gezond te zijn?’ Het antwoord kwam meteen: ‘Moeder is het sleutelwoord. Ik wil erkenning als moeder.’ De dialoog ging nog even voort met informatie waar ik óók wat mee kan. Maar pas toen ik ’s avonds naar bed ging, begreep ik deze eerste reactie. In deze hele ontdekkingsreis waarover ik schrijf in het Baarmoederblog, neemt mijn baarmoeder mij als het ware als een moeder bij de hand om rond te kijken in de wereld. Ze laat me zien hoe mijn lichaam en ziel (samen-)werken, wat bepaalde relaties betekenen in mijn leven, welke invloed verschillende bezigheden en emoties hebben op mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid, hoe energiewerk en creativiteit bijdragen aan mijn heel-wording, welke overtuigingen mij belemmeren, enzovoort. Hoewel ik zodra ik kon praten riep dat ik alles zelf wilde doen, heb ik ook heel wat keren verlangd dat iemand mij bij de hand zou nemen en me mijn weg in het leven tonen, zodat ik veilig kon gaan. Nu zie ik dat mijn baarmoeder aan dit verlangen beantwoordt. Met een groot ‘Dank je wel’ ben ik gaan slapen.

E = mc2 en het bewustzijn heeft er invloed op.

Vanmorgen werd ik wakker met het besef: dit moest gebeuren voordat ik mijn blog kon schrijven. Daarom ben ik een dag verlaat. De aflevering van volgende week komt op woensdag 18 januari (want donderdag ga ik op reis). Ik heb verschillende onderwerpen ‘op de rol staan’, maar als er zulke actuele informatie is gaat die vóór. Misschien ‘huwelijk en trouw’, misschien ‘krachtdieren’. Of…? Heb een goede week.

Cathedral Mountain vanaf Emerald Lake Basin, BC Canada

2016 Was voor mij een jaar van helend reizen, in verschillende betekenissen, op meerdere momenten en manieren. Een vader-dochterreis en een moeder-dochterreis, een helende reis volgens Brandon Bays, een reis-alleen door Canada, wandeldagen op het Pieterpad. Stuk voor stuk maken ze deel uit van de ontdekkingsreis door mijn leven waarvan dit blog het reisjournaal vormt. Wat maakt reizen tot helend reizen? Voor mij heeft dat te maken met bewustwording en nieuwe paden betreden. Bekende patronen achter me laten en nieuwe mogelijkheden ontdekken. Kort verslag.

1. Mijn vader heeft Berlijn op zijn verlanglijst staan en nodigt mij uit om die stad samen te bezoeken. Het is voor het eerst sinds mijn kindertijd dat we samen op stap gaan en ik vind het leuk en ook een beetje spannend. Want het laatste wat we echt met elkaar hebben meegemaakt, is mijn puberale strijd om los te komen van thuis. Daarna is de lucht allang geklaard en is duidelijk dat we van elkaar houden, maar oude irritaties steken makkelijk genoeg de kop op. In een reading vooraf wordt zichtbaar dat ik nog geregeld de rol van het kleine meisje speel dat een beroep op mijn vader doet waaraan hij niet tegemoet kan komen. Dat zijn de momenten waarop oude stekels overeind komen. Wanneer we ons gedragen als twee volwassenen is er betrokkenheid en respect. Ik ga op reis als volwassen vrouw en we hebben een fantastische week. Onze vader-dochterrelatie voelt opgeschoond, helemaal gegrondvest in het nu. Een reading over de relatie met mijn moeder heeft hetzelfde effect zonder dat we fysiek met elkaar op reis gaan.
2. Ik heb het plan opgevat om alleen door Canada te trekken. Na het enthousiasme komen angst en onzekerheid: is dat wel vertrouwd, ik helemaal alleen naar de andere kant van de wereld? Zal ik niet in zeven sloten tegelijk lopen? Een vriendin is geschoold in het begeleiden van helend reizen volgens Brandon Bays. Zij treedt op als mijn reisleidster. Ik beland in mijn hart en vind mijn angst. De volgende reisstop is een scène uit mijn kindertijd waarin ik de angst binnenlaat. Deze reis heelt doordat mijn kleine ik drie ballonnen krijgt, gevuld met de hulpmiddelen die op dat moment een andere wending aan de ervaring kunnen geven. Inzicht in de situatie en opschonen van de relaties van toen, helpt om de angst liefdevol los te laten. Nu kan ik met vertrouwen verder reizen in het heden.
3. En dus ga ik naar Canada. Ik huur een auto en een tent en trek drie weken rond. Ondanks alle voorbereidingen kom ik – alleen op reis – al mijn angsten en onzekerheden tegen. Tot in het absurde vraag ik mij af: kan ik dit wel? Tot ik op een bergwandeling een oude vrouw ontmoet die zegt: “Oh yes, you can! You just have to say to yourself: yes I can, and then you go!” Het wordt mijn lijfspreuk. De daadwerkelijke ontmoeting met een beer op mijn pad veegt de overige ‘beren op de weg’ terzijde. Ik realiseer me de eenvoud van het leven: de dingen komen een voor een op mijn levenspad en dan ga ik ermee om. Zo goed als ik kan. En dat is genoeg. (Daarnaast geniet ik met volle teugen van deze reis!)
4. De reis door Canada heeft mijn vleesboom doen slinken tot het formaat van een pingpongballetje, zo voelt het. Eenmaal thuis dijt hij in razend tempo weer uit. Kan ik de essentie van mijn helende reis een vaste plek geven in mijn dagelijks leven?, vraag ik mij af. Een van de dingen die ik hier mis, is de intense verbinding met de natuur. Ik besluit een wekelijkse wandeldag in te plannen om aan die behoefte tegemoet te komen. Zo ontstaat het helend wandelen op het Pieterpad. Vandaag loop ik van Vierlingsbeek naar Swolgen. Hoewel het effect niet zo wonderbaarlijk is als mijn Canadareis, merk ik wel dat het wandelen mij veel goed doet. Helend reizen in zakformaat.

(In dit blog breng ik wekelijks verslag uit van mijn ontdekkingsreis door het thema ‘Vleesboom’. Volgende aflevering woensdag 11 januari: ‘E = mc²‘)