Ik voel hoe de natuur mij stabiliseert

Op de moedeloosheid van vorige week volgt een relatiecrisis. Ik kan de verbinding met geliefde niet meer voelen en vraag me af wie hij is en waarom ik al twintig jaar mijn leven met hem deel. Eigenlijk vind ik hem een vervelende vent. Daar wordt mijn stemming niet beter van en de vleesboom verhardt zich als een stevig opgepompte fietsband. We zitten naast elkaar moedeloos op de bank. Hij vol onbegrip, frustratie, verdriet en vragen; ik bevroren, op zoek naar mijn gevoel, verbinding met de aarde, mijzelf, misschien zelfs hem? Eén van zijn vragen maakt mij boos en in het vuur van de boosheid smelt ik.

Dat is het begin van de weg terug naar elkaar. Ik zie weer meer in hem dan de klier met het kwetsbare jongetje in zich waar ik heel voorzichtig verantwoordelijkheid voor moet dragen. Hij heeft ook kanten die ik waardeer en kracht en humor. Belangrijker nog is dat ik weer leven door me heen voel stromen. Mijn voeten worden warm en de airbag in mijn hoofd slinkt. Ik kom weer tevoorschijn en hij wordt weer zichtbaar. Geschokt door de kwetsbaarheid van onze relatie, spreken we allebei uit dat we de komende week wel met elkaar verder willen. Terug naar af, geen garanties voor de lange termijn. Op fluwelen pootjes sluipt vertrouwdheid binnen.

Dochter komt thuis en we eten samen met vrienden. Anders dan anders vertel ik over waar we doorheen zijn gegaan. (Eerlijk is eerlijk: na een voorzet van geliefde.) Als het resultaat presentabel is, zwijg ik meestal over het proces. Waarom anderen daarmee lastigvallen? Nu merk ik dat uitspreken en bespreken meer verbinding geeft. En een zekere zwarigheid wegneemt. Alsof een zware brok van binnen naar buiten is gebracht en daar uit elkaar valt in vruchtbare kluitjes aarde.

Ik loop een dag Pieterpad en voel hoe de verbinding met de natuur mij stabiliseert. Als een tuimelaartje kantel ik rechtop. De moedeloosheid ligt niet langer als een allesverstikkende deken over me heen. Er is meer dan dat, mijn enthousiasme popt op. Het lijkt alsof ik een paradox heb opgelost: ik ben niet meer óf moedeloos óf enthousiast, ik ben ik en ik heb beide in me. Soms treedt het ene meer op de voorgrond, andere keren het andere.

Intussen voelt de vleesboom zachter en kleiner. Een heel zacht stemmetje vanbinnen fluistert mijn lichaam toe: “Ik heb vertrouwen in je!” Ik vermoed dat genieten met en van mijn lichaam gezonder is dan een sterke focus op een vleesboom die gedematerialiseerd moet worden. Morgen loop ik weer een etappe van het Pieterpad.

(De aanleiding van dit blog is de vondst van vleesbomen in mijn baarmoederwand. Die bracht een ware ontdekkingsreis door mijn leven op gang. Volgende aflevering: woensdag 15 februari)

Ik lig op tafel bij de acupuncturiste. Ze heeft naaldjes in mijn benen geprikt om alle stagnaties op te lossen. Mijn darmen gingen weer moeizaam de afgelopen weken. Mijn borsten doen zeer. Mijn schouders en kaken zijn verkrampt. Terwijl ik daar lig met die naaldjes, masseert zij mijn buik. De vleesboom is onverminderd groot. Ik voel me een beetje verdrietig en ontmoedigd. Als de naaldjes eruit zijn, masseert ze mijn schouders en nek. Het ontspant me, maar de moedeloosheid blijft. Ik vraag me hardop af of ik de vleesboom zal vergeten als ik alle behandelingen staak en me volop overgeef aan genieten. “Dat is een interessante vraag.” “En of mijn lichaam dan ook zal vergeten hem in stand te houden…”

We maken toch een vervolgafspraak. Ik kan de knoop nog niet doorhakken en ik geniet ook van haar behandelingen – dat is gezond genieten. Ik plan nu wel wat meer tussentijd dan anders. Een klein beetje vergeten.

Op de fiets naar huis denk ik: ik geef het op. Ik ga niks meer doen om te dematerialiseren en laat me gewoon in de zomer opereren. Ik kan me voorstellen dat je ook op zo’n punt komt als je ongeneeslijk ziek bent: stoppen met behandelingen en accepteren dat je doodgaat. Is dat overgave?

Mijn darmen werken weer beter na de behandeling, de pijn in mijn borsten gaat over, 20 dagen na de vorige keer bloed ik weer helemaal leeg in een heftige menstruatie. De moedeloosheid houdt aan, de bobbel in mijn buik maakt vergeten onmogelijk. Ik weet niet of ik mij moet inspannen om mijn aandacht weer op positieve ervaringen te richten of dat ik mij maar even moet laten. Alles gaat voorbij. In de regendruppels op de stoep zie ik boze ogen die naar mij kijken en ik vraag me af of er ook maar iemand is die zo naar mij kijkt. Nee, het is mijn strenge critica. Het is niet waar wat die mij voorspiegelt! Daar word ik moedeloos, moe en uitzichtloos van. Dat wil ik niet voelen, maar nu het er is wil ik het niet wéér wegdrukken. Toch maar voelen dan. Een potje janken bij een vriendin. Ik laat mij maar even. Ik deug, ook als ik mij zó voel.

(Tot nu toe is dit een wekelijks blog waarin ik verslag doe van mijn vleesboomperikelen. Nu weet ik het even niet. Geef ik dit op, of komt er woensdag 8 februari weer een aflevering?)

• Ik raakte met mijzelf getrouwd
• Het duurde vijftig jaar

• Nu draag ik mijn ring
• en heb ik trouw beloofd

• tot de dood mij scheidt

Dit schreef ik, alleen in Canada afgelopen jaar. De aanleiding voor dit huwelijk met mijzelf was mijn angst voor ‘enge mannen’. De wereldreizende journaliste Iris Hannema raadt aan een trouwring te dragen als je als vrouw alleen reist. Dat houdt een deel van de mannen op afstand. Voor een ander deel ben ik te oud – dat geeft rust – en het deel dat echt kwaad wil, hoop je dan gewoon niet tegen te komen. Ik had nog een gouden verlovingsring liggen uit een lang voorbije relatie. Die klopte ik bij de edelsmid op maat. Dat ontdeed hem meteen van de energie van die oude relatie; hij was nu echt van mij. Toen ik hem omdeed, gebeurde er iets bijzonders. Het voelde als de bezegeling van een huwelijk. Verrast schreef ik aan geliefde: “Ik ben met mijzelf getrouwd!” En daarmee ontwaakte een gevoel van wat trouw en ontrouw eigenlijk betekent. Voor mij. De reis alleen ervoer ik dan ook als een huwelijksreis, en was natuurlijk een gelegenheid bij uitstek om trouw te beoefenen. Eten als mijn lichaam eten nodig heeft, en dan kiezen voor het voedsel dat op dat moment goed voelt. Drinken als ik dorst heb, slapen of rusten als ik moe ben. Maar ook alle andere keuzes: route, camping, eigen grenzen ervaren in conditie of durf, ontdekken dat ik blij word van dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden, trots zijn op de manier waarop ik mijn reisleven inricht zoals het helemaal bij mij past. Allemaal elementen van trouw. En na terugkeer: aftasten hoe ik trouw aan mezelf combineer met sociale contacten. Wanneer past aanpassing aan de gezamenlijkheid en wanneer wordt het ontrouw?

In onze samenleving hebben we in mijn ogen niet zoveel aandacht voor deze innerlijke trouw. We zijn meer gericht op wat er van ons verwacht wordt, of op het realiseren van idealen en andere doelen buiten ons. Vorige week bezocht ik de film ‘Down to Earth’ waarin veel sjamanen, medicijnvrouwen en stamoudsten aan het woord komen. Zij staan anders in het leven dan de gemiddelde westerling. Hun leven is natuurlijk ook anders, net als hun maatschappij. Dat neemt niet weg dat we iets van ze kunnen leren. Wat telkens terugkwam, was het thema ‘verbondenheid’. Als je verbonden bent met jezelf en met de aarde, ben je verbonden met alle leven. Dan ga je vanzelf doen wat jij van binnenuit wilt doen, en dat is bijdragen aan het geheel. Op jouw manier. Dat noem ik trouw. Eerst aan jezelf, en van daaruit aan het grotere geheel. En dat is gezond, is mijn ervaring. Voor jezelf en voor de samenleving.

In het nagesprek bleek dat veel mensen zich aangesproken voelen door deze boodschap. En dat velen zich afvragen, hoe ze in de praktijk van hun eigen dagelijks leven de weg van hun hart kunnen vinden en volgen. Plotseling realiseerde ik me wat ik als reader en healer te bieden heb. Ik kan je jouw weg laten zien en helpen obstakels uit de weg te ruimen. De reader/healer als een nieuw soort trouwmakelaar.

(Volgende week zit ik in Portugal en sla een aflevering over. Op woensdag 1 februari ben ik er weer met een nieuw verslag van mijn ontdekkingsreis naar aanleiding van vleesbomen.)

Albert Einstein: E = mc2

Toen geliefde zich verwonderd afvroeg waar de bomen toch hun hout van maakten, was voor mij het antwoord simpel: energie natuurlijk! Wat een boom kan, kan ik ook: energie materialiseren. De boom maakt er hout van, ik vlees. Een vleesboom. Einstein leerde ons al dat energie en materie uitwisselbaar zijn. E = mc2.

Voor zover ik de kwantumfysica begrijp, gaat die ervanuit dat alles energie is, die dichter of minder dicht kan zijn, met materie als dichtste vorm. En het bewustzijn heeft er invloed op. Vanuit mijn achtergrond van energiewerk vind ik dat heel logisch klinken. Ik ben geïntrigeerd door de vraag: als ik door de loop van mijn leven deze vleesboom heb gematerialiseerd in mijn lichaam, kan ik hem dan ook in het vervolg van mijn leven dematerialiseren? Het proces omkeren? Door mijn bewustzijn te veranderen? Hoe dan? Dat onderzoek ik tot de volgende controle bij de  gynaecoloog, in juni van dit jaar. Daarna neem ik het besluit of ik me laat opereren of niet. Wat het resultaat ook is, dit hele proces verrijkt me met elke ontdekking die ik doe.

De nieuwste stamt van gisteren. In een readinggroepje probeerden we een nieuwe oefening uit om informatie te ontvangen van je lichaam. Ik vroeg: ‘Baarmoeder, wat heb jij nodig om gezond te zijn?’ Het antwoord kwam meteen: ‘Moeder is het sleutelwoord. Ik wil erkenning als moeder.’ De dialoog ging nog even voort met informatie waar ik óók wat mee kan. Maar pas toen ik ’s avonds naar bed ging, begreep ik deze eerste reactie. In deze hele ontdekkingsreis waarover ik schrijf in het Baarmoederblog, neemt mijn baarmoeder mij als het ware als een moeder bij de hand om rond te kijken in de wereld. Ze laat me zien hoe mijn lichaam en ziel (samen-)werken, wat bepaalde relaties betekenen in mijn leven, welke invloed verschillende bezigheden en emoties hebben op mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid, hoe energiewerk en creativiteit bijdragen aan mijn heel-wording, welke overtuigingen mij belemmeren, enzovoort. Hoewel ik zodra ik kon praten riep dat ik alles zelf wilde doen, heb ik ook heel wat keren verlangd dat iemand mij bij de hand zou nemen en me mijn weg in het leven tonen, zodat ik veilig kon gaan. Nu zie ik dat mijn baarmoeder aan dit verlangen beantwoordt. Met een groot ‘Dank je wel’ ben ik gaan slapen.

E = mc2 en het bewustzijn heeft er invloed op.

Vanmorgen werd ik wakker met het besef: dit moest gebeuren voordat ik mijn blog kon schrijven. Daarom ben ik een dag verlaat. De aflevering van volgende week komt op woensdag 18 januari (want donderdag ga ik op reis). Ik heb verschillende onderwerpen ‘op de rol staan’, maar als er zulke actuele informatie is gaat die vóór. Misschien ‘huwelijk en trouw’, misschien ‘krachtdieren’. Of…? Heb een goede week.

Cathedral Mountain vanaf Emerald Lake Basin, BC Canada

2016 Was voor mij een jaar van helend reizen, in verschillende betekenissen, op meerdere momenten en manieren. Een vader-dochterreis en een moeder-dochterreis, een helende reis volgens Brandon Bays, een reis-alleen door Canada, wandeldagen op het Pieterpad. Stuk voor stuk maken ze deel uit van de ontdekkingsreis door mijn leven waarvan dit blog het reisjournaal vormt. Wat maakt reizen tot helend reizen? Voor mij heeft dat te maken met bewustwording en nieuwe paden betreden. Bekende patronen achter me laten en nieuwe mogelijkheden ontdekken. Kort verslag.

1. Mijn vader heeft Berlijn op zijn verlanglijst staan en nodigt mij uit om die stad samen te bezoeken. Het is voor het eerst sinds mijn kindertijd dat we samen op stap gaan en ik vind het leuk en ook een beetje spannend. Want het laatste wat we echt met elkaar hebben meegemaakt, is mijn puberale strijd om los te komen van thuis. Daarna is de lucht allang geklaard en is duidelijk dat we van elkaar houden, maar oude irritaties steken makkelijk genoeg de kop op. In een reading vooraf wordt zichtbaar dat ik nog geregeld de rol van het kleine meisje speel dat een beroep op mijn vader doet waaraan hij niet tegemoet kan komen. Dat zijn de momenten waarop oude stekels overeind komen. Wanneer we ons gedragen als twee volwassenen is er betrokkenheid en respect. Ik ga op reis als volwassen vrouw en we hebben een fantastische week. Onze vader-dochterrelatie voelt opgeschoond, helemaal gegrondvest in het nu. Een reading over de relatie met mijn moeder heeft hetzelfde effect zonder dat we fysiek met elkaar op reis gaan.
2. Ik heb het plan opgevat om alleen door Canada te trekken. Na het enthousiasme komen angst en onzekerheid: is dat wel vertrouwd, ik helemaal alleen naar de andere kant van de wereld? Zal ik niet in zeven sloten tegelijk lopen? Een vriendin is geschoold in het begeleiden van helend reizen volgens Brandon Bays. Zij treedt op als mijn reisleidster. Ik beland in mijn hart en vind mijn angst. De volgende reisstop is een scène uit mijn kindertijd waarin ik de angst binnenlaat. Deze reis heelt doordat mijn kleine ik drie ballonnen krijgt, gevuld met de hulpmiddelen die op dat moment een andere wending aan de ervaring kunnen geven. Inzicht in de situatie en opschonen van de relaties van toen, helpt om de angst liefdevol los te laten. Nu kan ik met vertrouwen verder reizen in het heden.
3. En dus ga ik naar Canada. Ik huur een auto en een tent en trek drie weken rond. Ondanks alle voorbereidingen kom ik – alleen op reis – al mijn angsten en onzekerheden tegen. Tot in het absurde vraag ik mij af: kan ik dit wel? Tot ik op een bergwandeling een oude vrouw ontmoet die zegt: “Oh yes, you can! You just have to say to yourself: yes I can, and then you go!” Het wordt mijn lijfspreuk. De daadwerkelijke ontmoeting met een beer op mijn pad veegt de overige ‘beren op de weg’ terzijde. Ik realiseer me de eenvoud van het leven: de dingen komen een voor een op mijn levenspad en dan ga ik ermee om. Zo goed als ik kan. En dat is genoeg. (Daarnaast geniet ik met volle teugen van deze reis!)
4. De reis door Canada heeft mijn vleesboom doen slinken tot het formaat van een pingpongballetje, zo voelt het. Eenmaal thuis dijt hij in razend tempo weer uit. Kan ik de essentie van mijn helende reis een vaste plek geven in mijn dagelijks leven?, vraag ik mij af. Een van de dingen die ik hier mis, is de intense verbinding met de natuur. Ik besluit een wekelijkse wandeldag in te plannen om aan die behoefte tegemoet te komen. Zo ontstaat het helend wandelen op het Pieterpad. Vandaag loop ik van Vierlingsbeek naar Swolgen. Hoewel het effect niet zo wonderbaarlijk is als mijn Canadareis, merk ik wel dat het wandelen mij veel goed doet. Helend reizen in zakformaat.

(In dit blog breng ik wekelijks verslag uit van mijn ontdekkingsreis door het thema ‘Vleesboom’. Volgende aflevering woensdag 11 januari: ‘E = mc²‘)

In ‘Vrouwenlichaam, vrouwenwijsheid’ van gynaecologe, verloskundige en vrouwengenezer Christiane Northrup worden de vleesbomen beschreven in het hoofdstuk over de baarmoeder. Na de anatomische beschrijving volgt een paragraaf over onze culturele erfenis. Daar las ik de schokkende opmerking uit haar opleiding, dat ‘de baarmoeder er is om baby’s en kanker te laten groeien’. De baarmoeder werd gezien als het potentiële thuis van iemand anders. Als ze die functie had vervuld of als de vrouw geen kinderen kreeg, had de baarmoeder volgens de medische wetenschap geen waarde. Northrup corrigeert deze onderwaardering, omdat de baarmoeder een rol speelt bij de hormoonhuishouding, seksuele bevrediging, de stoelgang en de nierfunctie. Van oudsher wordt het bekken – met baarmoeder en eierstokken – geassocieerd met kracht, passie en creativiteit. Verwijdering van de baarmoeder raadt zij dan ook alleen aan als het echt noodzakelijk is. Maar – benadrukt zij steeds – er is geen goed of fout, het belangrijkste is dat elke vrouw haar eigen keuze maakt. (Verderop in het hoofdstuk schrijft zij over mogelijke behandelingen; daar ga ik niet op in, omdat ik daar eerder over geschreven heb.)

2e chakra

De energetische anatomie van baarmoeder en eierstokken hangt nauw samen; zo hebben veel vrouwen zowel endometriose aan de eierstokken als vleesbomen in de baarmoeder. Beide houden verband met het tweede chakra. De gezondheid van deze bekkenorganen hangt samen met de mogelijkheden van een vrouw om zowel financiële als emotionele overvloed en stabiliteit te creëren, om haar creativiteit volledig tot uitdrukking te brengen en met de mate waarin ze zich goed voelt over zichzelf en haar relaties met anderen. Daarbij kunnen haar verschillende behoeften – bijvoorbeeld aan emotionele steun en aan maatschappelijk succes – soms een harde concurrentiestrijd voeren. Onze cultuur leert ons dat we als vrouw niet alles kunnen hebben. Deze innerlijke strijd kan van invloed zijn op de bekkenorganen. De gezondheid van de baarmoeder is volgens Northrup een afspiegeling van de innerlijke emotionele realiteit en het geloof in zichzelf van de betreffende vrouw. Medisch helderziende Caroline Myss zegt dat vleesbomen onze nooit geboren creativiteit representeren, waaronder fantasiebeelden van onszelf die nooit tot uiting zijn gekomen en creatieve geheimen of onze andere ‘ikken’. Vleesbomen ontstaan ook als we levensenergie in uitzichtloze situaties laten vloeien, zoals banen of relaties waar we ons niet meer in thuis voelen.

Materieel bekeken zijn vleesbomen goedaardige tumoren van de baarmoeder. Ze zijn gemaakt van hard, kraakbeenachtig weefsel met een kronkelpatroon (vergelijkbaar met het materiaal van kunststof snijplanken). Twintig tot vijftig procent van de vrouwen heeft ze. Traditioneel medisch is de oorzaak onbekend. Vleesbomen zijn verantwoordelijk voor 33 procent van alle gynaecologische ziekenhuisopnamen en in Amerika de belangrijkste reden voor baarmoederverwijderingen. Gelukkig zie ik in Nederlandstalige informatie over baarmoederverwijdering vaak benoemd dat dit bij goedaardige aandoeningen zeker niet de eerste keus is!

Afhankelijk van de plaats en omvang kunnen vleesbomen klachten veroorzaken. De meest voorkomende zijn: bloedverlies, vooral doordat de baarmoeder niet goed kan samentrekken om de menstruatie te stoppen. Dan is het belangrijk in de gaten te houden of er bloedarmoede ontstaat, en zo nodig maatregelen te nemen. Pijn, druk op het bekken en vaak moeten plassen zijn andere mogelijke klachten. Veel vrouwen hebben echter vleesbomen zonder dat te weten, simpelweg doordat ze er helemaal niets van merken. Of een behandeling nodig is of niet, hangt af van de ernst van de klachten. Halfjaarlijkse of jaarlijkse controle is in eerste instantie voldoende. Vaak krimpen vleesbomen in de overgang.

Northrup geeft aanwijzingen voor een veranderd voedingspatroon. Daarnaast adviseert zij lichaamsbeweging, homeopathie en andere alternatieve geneeswijzen, ook voor vrouwen die ervoor kiezen vleesbomen te laten verwijderen. “Een operatie of het wegsnijden van de vleesboom op zich zal niet leiden tot een verandering van het fundamentele patroon in hun lichaam dat de groei van vleesbomen heeft bevorderd. Het is cruciaal om te luisteren naar wat onze lichamen proberen te vertellen en ons vermogen om heel te zijn te bevestigen.” Ze vertelt ook hoe je dat kunt doen. Het hoofdstuk sluit af met verhalen van vrouwen die de boodschap van hun baarmoeder ontdekten. Die gaan over verstikte creativiteit, problematische relaties op het werk of thuis en emotioneel ingrijpende ervaringen. De vrouwen kozen voor verschillende behandelingen, variërend van baarmoederverwijdering tot meditatie en klanktherapie.

Herken je iets of heb je totaal andere ervaringen en wil je dat delen? Je reactie is welkom! Klik op Plaats een reactie’.

(Dit blog gaat over de ontdekkingsreis die volgt op de vondst van vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering woensdag 4 januari ‘Helend reizen’)

Altijd op zoek naar betekenis en zin, verslond ik een tijdlang boeken die de betekenis van bepaalde aandoeningen konden duiden. Ik ben ermee gestopt. Al gaven ze vaak een waardevolle denkrichting aan, ik vind het uiteindelijk geen fijne boeken. Niet voor iemand zoals ik, met een groot talent om mezelf te veroordelen. Want veel van deze boeken zwaaien met een geheven vingertje hun boodschap in het rond: “Heb jij déze ziekte? Dan doe je dít fout !” Daar word je toch niet blij van, als je al zo tobt met alles wat je fout doet? Laat staan gezond.

Mijn vreugde was dan ook groot, toen ik geattendeerd werd op een ander boek. Ook vol zingeving, maar op een liefdevolle en open manier. Momenteel is het een beetje mijn lijfboek: ‘Vrouwenlichaam, vrouwenwijsheid’ van Christiane Northrup. Deze gynaecologe, verloskundige en vrouwengenezer beschrijft het vrouwenlichaam op een holistische manier, met aandacht voor de bouw en functie van onze organen, maar ook voor de manier waarop onze cultuur ernaar kijkt en voor invloeden van belangrijke ervaringen in het leven op gezondheid en ziekte. Alle vrouwelijke organen, seksualiteit, zwangerschap en kinderloosheid komen aan de orde. Met een apart deel over hoe je zelf je gezondheid kunt ondersteunen.

Daarmee kom ik bij de zelfhulpboeken. Ook buitengewoon boeiend, ook geen fijne boeken. Ze hielpen mij niet. Ze worden vaak gepresenteerd als een soort receptenboeken: Jantje heeft ontdekt hoe ‘het’ werkt. (‘Het’ is gezond, gelukkig, rijk, succesvol of iets anders worden.) Doe hetzelfde als Jantje, dan word jij het ook! Maar ik ben Jantje niet, en al maak ik hetzelfde mee, dan nog is het voor mij een andere ervaring dan voor Jantje. En daarom heb ik mijn eigen recepten nodig, die ik zelf zal moeten ontdekken. Het fijne van Northrup is dat ze je stimuleert om deze ontdekkingsreis aan te gaan en handvatten geeft voor onderweg.

En zo komen er de laatste tijd meer fijne boeken op mijn pad. Ik noem ‘De Transparante Mens’ van Bertien van Woelderen. Het is een handboek medische basiskennis met veel aandacht voor psychosomatiek. Van Woelderen legt onder meer uit hoe ervaringen en emoties veranderingen kunnen veroorzaken in de cellen van het lichaam. Zo wordt begrijpelijk hoe lichaam en geest samenwerken. En hoe we een beetje zelfzorg kunnen inbrengen in het dagelijks leven door de manier waarop we met onze gevoelens en ervaringen omgaan.

Verder kreeg ik het digitale werkboek ‘Voluit vrouw-zijn’ van Janneke Robers. Daar kom ik inhoudelijk op terug in 2017, want het is een cadeau aan mezelf waar ik volgend jaar elke week een stukje in ga werken. Ik kreeg het aangeboden toen ik ontdekte dat ik bang was voor mijn lichaam (zie vorige week). En omdat ik inmiddels weet dat gevoelens en emoties daar iets mee te maken hebben, heb ik ook ‘Het gevoelsorkest’ aangeschaft. Dat is geen boek maar een spel om te leren bewuster te luisteren naar de verschillende klanken van je gevoelens, ze allemaal een plaats te geven in je orkest en te kijken wie de dirigent is. Gemaakt voor de begeleiding van kinderen, en mijn innerlijke kind wordt er vrolijk van!

Mijn tips voor het vinden van fijne boeken: 1) ga niet zoeken maar vind ze, ze komen als vanzelf naar je toe via vrienden, recensies of omdat je oog er toevallig op valt 2) voel wat ze in jou aanspreken of versterken – je innerlijke criticus, je hart of nog iets anders 3) ga na of ze de juiste weg aanduiden of een instrument aanreiken waarmee je je innerlijke kompas kunt ijken.

 (In dit blog beschrijf ik mijn ontdekkingsreis naar vitale gezondheid, die begon met de vondst van vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering woensdag 28 december: ‘Vleesbomen volgens Northrup’)

Een leven lijkt wel op een ui: allemaal laagjes om een kern heen. Heb je de ene laag afgepeld, komt er een volgende tevoorschijn. Had je gedacht het centrale knelpunt van je leven op te lossen, blijkt er weer wat onder te zitten. Ik beland bij: bang voor lichaam.

Had ik al verteld dat ik een hele tijd heb rondgelopen met het idee ‘eigen schuld – dikke bult’? Letterlijk. Dat ik iets fout had gedaan met als gevolg mijn vleesboom. Als straf bijna. Maar dat idee is gaandeweg verdwenen. Het is genadeloos en gemeen, het past bij de slechte regisseur (zie vorige week). Ik weet niet wanneer het veranderde, maar nu voel ik dat mijn lichaam het beste doet wat het kan doen. En dat mijn wezen (of ziel) ook het beste doet wat het kan doen. Samen gaan we zo goed mogelijk om met wat we in het leven tegenkomen.

Maar als mijn darmen weer verstopt zitten, is dat dikke schrik! Wég vertrouwen… Mijn baarmoeder voelt alsof er een kind tot aan mijn navel zit. Ik zeg tegen de acupuncturiste: “Straks heb ik een buik vol kanker.” Ze behandelt de verstopping succesvol en stuurt me naar de gynaecoloog. Die stelt mij meer dan gerust: er is niets meer dan de vleesboom, en die is maar 1 centimeter gegroeid. En ze zegt, anders dan de vorige: “Als je ertoe besluit dat je hem weg wilt laten halen, kan ik je uitstekend opereren zonder je baarmoeder te verwijderen.” Sjonge, wat een opluchting! Plotseling wordt een operatie net zoiets als een bevalling: het liefst blijf ik thuis, maar als het nodig is, is het fijn dat het ziekenhuis uitkomst kan bieden.

Toch voel ik – zonder de kwade regisseur – angst voor mijn lichaam. De volgende laag van mijn ui. Ik let de hele week op waar ik nou precies bang voor ben en kom heel wat tegen. Bang voor kwalen, bang voor te veel lichaam, bang voor mijn seksualiteit, bang om mijn emoties te voelen. Een paar keer ga ik in bad liggen of in bed met een kruik en laat een van de bange gevoelens komen. De angst voor kwalen bijvoorbeeld, blijkt een oude van de regisseur te zijn. Kwalen, vooral als ze tot ziekenhuisbehandeling leiden, waren in zijn visie een bewijs van mislukking. Opnieuw zet ik hem eruit en stel er mijn eigen visie tegenover. Kwalen kunnen pure pech zijn, of bijvoorbeeld een signaal om het rustiger aan te doen. In elk geval geven ze aan dat het lichaam liefdevolle zorg nodig heeft. Met mislukking hebben ze niets te maken, en voor niet bestaande kwalen hoef ik niet bang te zijn.

Deze belangstellende observatie van mijn angsten maakt mij zachter voor mezelf. Een veiligheidspantser zakt weg. Spanning in mijn lichaam neemt af. Luisteren naar mijn lichaam betekent voelen waar ik behoefte aan heb en mezelf dat geven. Een knuffel bijvoorbeeld. Een pauze. Een blik op de vogels in de tuin. Ik krijg het werkboek ‘Voluit vrouw-zijn’ aangeboden. Bijzondere timing toch? Ik bestel het.

(In dit blog beschrijf ik de belevenissen die mij toevallen sinds de ontdekking van vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering 21 december: Interessante boeken)

Ik zou schrijven over heimwee, maar dat moet maar even wachten. Deze week heb ik zo’n belangrijke ontdekking gedaan dat ik daarover wil vertellen! Ze sluit aan bij de straalangst en bij de vraag of ik al dan niet een operatie nodig zal hebben om mijn vleesbomen te verwijderen. Ik heb mijn regie in eigen hand genomen.

Wat gebeurde er?

Ik hoorde ergens in mij een stem die mij voorhield dat ik op een operatie afstevende. “Kijk dan, je buik groeit. Jouw ontdekkingsreis is zinloos, die zal je niet helpen. Al je moeite voert je alleen maar naar een mislukking en dan word je geopereerd.” Deze stem wilde ik niet horen. Ik wilde niet dat het waar was wat hij zei en ik was bang voor hem en ik stopte mijn oren dicht maar hij klonk vanbinnen. “Net zoals je mislukt bent in je carrière. En straks krijg je kanker en dat wil je dan natuurlijk ook alternatief behandelen en dat zal ook mislukken en dan ga je dood en het enige wat je je zult herinneren is dat je wéér mislukt bent.”

Eigenlijk zou je boos moeten worden als iemand zulke nare dingen tegen je zegt! Maar ik voelde alleen maar mijn kracht en vertrouwen wegstromen, ik liep leeg als een ballon en werd heel klein en bang. Een gevoel dat ik heel goed ken, omdat ik het heel vaak heb meegemaakt. Ditmaal vatte ik moed en onderzocht waar hij vandaan kwam. Ik deed een reading voor mezelf en belandde in een vorig leven.

Ik was een slavin in Egypte in de twaalfde eeuw voor Christus. Een hooggeplaatste man nam mij tot partner, waardoor ik werd vrijgemaakt uit de slavernij. Hij hield niet van me maar vond me knap en wilde met mij pronken. Daarvoor moest ik me gedragen zoals hij zei, opdat hij zich niet voor mij hoefde schamen. Hij liet me altijd mijn onwaardige afkomst voelen en dat ik dankbaar moest zijn dat hij mij wilde hebben. Mijn leven was eenzamer en ellendiger dan toen ik slaaf was en ik moest hem wel gehoorzamen om enigszins leefbaar te kunnen leven. Ik stierf met het gevoel dat ik was mislukt en niets waard was; dat had hij me steeds ingeprent om mij klein, afhankelijk en gehoorzaam te houden. Hij had de regie. En hij zat nog altijd comfortabel in de regisseursstoel van mijn eenentwintigste-eeuwse leven. Ik had die plek voor hem vrijgehouden, en hij voedde nog altijd mijn mislukking, nietswaardigheid en afhankelijkheid. Ik ontsloeg hem uit de rol van regisseur, bedankte voor de leerzame ervaringen en de kracht die ik inmiddels had opgebouwd, en liet hem vertrekken naar de rest van zijn energie. Toen heb ik mijn regie in eigen hand genomen en al mijn ruimte opgevuld met mijn eigen energie. Bij deze rolwisseling passeerde ik een ‘poort’ van twee zeer oude bomen. Ik heb hem voor de poort achtergelaten en ben er zelf doorheen gegaan.

Deze reading werpt een nieuw licht op mijn steeds terugkerende gevoel van nietswaardigheid, mijn overdreven dankbaarheid als ik ‘er mag zijn’, mijn zogenaamde mislukkingen, mijn afhankelijkheid van en boosheid op mannen. Al deze puzzelstukjes vielen op hun plaats. Het was een opluchting om dit te zien, maar ik merk nu dat ik er nog niet meer klaar ben. Ik ben geïndoctrineerd na eeuwen van gehoorzaamheid (Stockholmsyndroom) en heb tijd nodig om weer helemaal van mezelf te worden. Te leren regisseren, zeg maar. Wordt vervolgd.

(In dit blog onthul ik de levenslessen die ik leer naar aanleiding van de vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering woensdag 14 december)

Blijven hangen in het bekende verhaal (zie vorige week) is ook een manier om te ontkomen aan de verantwoordelijkheid voor het eigen leven. Het heeft voor mij te maken met volwassen worden. Pas kort geleden realiseerde ik mij dat ik mezelf altijd ben blijven voelen als dat kleine meisje dat aan papa en mama wil laten zien wat ze allemaal al durft en kan. Of het pubermeisje dat van alles niet durft en kan. En zo lang ik daarin bleef hangen, hoefde ik ook niet. Heeft het hiermee te maken dat ik nog relatief vaak ‘meisje’ werd genoemd door anderen? Pas sinds ik me daarvan bewust ben geworden,  is de weg vrij om mezelf als volwassen vrouw te ervaren. Mijn droom over verhuizen helpt om deze stap te zetten. Dromen naar volwassenheid. “A new reality is just a dream away” (Dadara).

Verhuizen

We gaan verhuizen, mijn man en ik. We gaan naar een kleine woongemeenschap waar het vrij voelt. Het huis is een kleine bungalow en er is ruimte omheen. Groen, glooiing. Ik heb meer gevoel aan deze droom overgehouden dan beelden. Gevoel van kust of wijde bergvallei, grijsbruine ruwe muren, grijsblauw licht buiten, kleiner huis dan we nu hebben en een groot gevoel van vrijheid en verbondenheid.

In het Droomcafé onderzoek ik deze droom. Dat betekent: kijken met een open blik zonder ervan uit te gaan dat het droom-ik naadloos samenvalt met je waak-ik. Het droom-ik voelt rust en vrijheid. Ze voelt verbondenheid met de woongemeenschap maar als ik terugga in de droom zie ik die niet. Het waait. Het droom-ik ervaart ook verwondering bij het bekijken van het huis: dit is helemaal niet ons ‘droomhuis’ maar toch voelt het zo goed. Geen stro en leem. Vanbinnen lijkt het meer op een vakantiehuisje, licht hout, grijsblauwe linoleumvloer. Het droom-ik voelt belangstelling en een soort objectiviteit ten opzichte van huis en gemeenschap. Niet gestuurd door emotie maar door innerlijk weten. “Zo voelt volwassenheid. Zo kan ik verantwoordelijkheid dragen en tegelijk vrij zijn, in verbinding met mijzelf, mijn eigen weten, de elementen en de anderen”, is de boodschap. In het waakleven neem ik die mee om er alert op te zijn: wanneer ben ik volwassen en wanneer word ik weer een puber of klein kind?

In een visualisatie ‘droom’ ik hetzelfde huis (dat ik alweer vergeten was) opnieuw. Nu gaat het erover hoe mijn leven eruit zou zien als ik in optimale gezondheid zou verkeren en alles kon realiseren wat ik wilde. Ik noem het een ‘droomhuis op een superfijne plek die mij energie geeft en blij maakt’. Een paar dagen later zie ik vanuit de bus een huis dat erop lijkt!

Ik voel me steviger op eigen benen staan sinds ik mij volwassen voel. Het leven ‘overkomt’ me minder omdat ik mijn eigen beslissingen neem. Ik neem de verantwoordelijkheid voor mijn leven in het vertrouwen dat ik die dragen kan. Anderen noemen mij niet langer ‘meisje’. Zelfs de relatie met mijn lichaam verandert. Al is mijn buik dikker dan voorheen, ik houd ervan. (Voorheen dacht ik: dikke bult – eigen schuld… Alsof ik iets fout had gedaan met als gevolg mijn vleesboom.) Als ik douche, kijk ik met genoegen naar het mooie vrouwenlichaam in de spiegel. Ik geniet ervan mezelf daarna te verwennen met bodylotion. In een reading ziet het eruit alsof ik mijn lichaam betrek, zoals je in een nieuwe woning kunt gaan wonen – een ander soort verhuizing.

(In dit blog beschrijf ik de veranderingen die in mijn leven plaatsvinden naar aanleiding van de ontdekking van vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering 7 december: ‘Heimwee’)