Blijven hangen in het bekende verhaal (zie vorige week) is ook een manier om te ontkomen aan de verantwoordelijkheid voor het eigen leven. Het heeft voor mij te maken met volwassen worden. Pas kort geleden realiseerde ik mij dat ik mezelf altijd ben blijven voelen als dat kleine meisje dat aan papa en mama wil laten zien wat ze allemaal al durft en kan. Of het pubermeisje dat van alles niet durft en kan. En zo lang ik daarin bleef hangen, hoefde ik ook niet. Heeft het hiermee te maken dat ik nog relatief vaak ‘meisje’ werd genoemd door anderen? Pas sinds ik me daarvan bewust ben geworden,  is de weg vrij om mezelf als volwassen vrouw te ervaren. Mijn droom over verhuizen helpt om deze stap te zetten. Dromen naar volwassenheid. “A new reality is just a dream away” (Dadara).

Verhuizen

We gaan verhuizen, mijn man en ik. We gaan naar een kleine woongemeenschap waar het vrij voelt. Het huis is een kleine bungalow en er is ruimte omheen. Groen, glooiing. Ik heb meer gevoel aan deze droom overgehouden dan beelden. Gevoel van kust of wijde bergvallei, grijsbruine ruwe muren, grijsblauw licht buiten, kleiner huis dan we nu hebben en een groot gevoel van vrijheid en verbondenheid.

In het Droomcafé onderzoek ik deze droom. Dat betekent: kijken met een open blik zonder ervan uit te gaan dat het droom-ik naadloos samenvalt met je waak-ik. Het droom-ik voelt rust en vrijheid. Ze voelt verbondenheid met de woongemeenschap maar als ik terugga in de droom zie ik die niet. Het waait. Het droom-ik ervaart ook verwondering bij het bekijken van het huis: dit is helemaal niet ons ‘droomhuis’ maar toch voelt het zo goed. Geen stro en leem. Vanbinnen lijkt het meer op een vakantiehuisje, licht hout, grijsblauwe linoleumvloer. Het droom-ik voelt belangstelling en een soort objectiviteit ten opzichte van huis en gemeenschap. Niet gestuurd door emotie maar door innerlijk weten. “Zo voelt volwassenheid. Zo kan ik verantwoordelijkheid dragen en tegelijk vrij zijn, in verbinding met mijzelf, mijn eigen weten, de elementen en de anderen”, is de boodschap. In het waakleven neem ik die mee om er alert op te zijn: wanneer ben ik volwassen en wanneer word ik weer een puber of klein kind?

In een visualisatie ‘droom’ ik hetzelfde huis (dat ik alweer vergeten was) opnieuw. Nu gaat het erover hoe mijn leven eruit zou zien als ik in optimale gezondheid zou verkeren en alles kon realiseren wat ik wilde. Ik noem het een ‘droomhuis op een superfijne plek die mij energie geeft en blij maakt’. Een paar dagen later zie ik vanuit de bus een huis dat erop lijkt!

Ik voel me steviger op eigen benen staan sinds ik mij volwassen voel. Het leven ‘overkomt’ me minder omdat ik mijn eigen beslissingen neem. Ik neem de verantwoordelijkheid voor mijn leven in het vertrouwen dat ik die dragen kan. Anderen noemen mij niet langer ‘meisje’. Zelfs de relatie met mijn lichaam verandert. Al is mijn buik dikker dan voorheen, ik houd ervan. (Voorheen dacht ik: dikke bult – eigen schuld… Alsof ik iets fout had gedaan met als gevolg mijn vleesboom.) Als ik douche, kijk ik met genoegen naar het mooie vrouwenlichaam in de spiegel. Ik geniet ervan mezelf daarna te verwennen met bodylotion. In een reading ziet het eruit alsof ik mijn lichaam betrek, zoals je in een nieuwe woning kunt gaan wonen – een ander soort verhuizing.

(In dit blog beschrijf ik de veranderingen die in mijn leven plaatsvinden naar aanleiding van de ontdekking van vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering 7 december: ‘Heimwee’)