Ik zou schrijven over heimwee, maar dat moet maar even wachten. Deze week heb ik zo’n belangrijke ontdekking gedaan dat ik daarover wil vertellen! Ze sluit aan bij de straalangst en bij de vraag of ik al dan niet een operatie nodig zal hebben om mijn vleesbomen te verwijderen. Ik heb mijn regie in eigen hand genomen.
Wat gebeurde er?
Ik hoorde ergens in mij een stem die mij voorhield dat ik op een operatie afstevende. “Kijk dan, je buik groeit. Jouw ontdekkingsreis is zinloos, die zal je niet helpen. Al je moeite voert je alleen maar naar een mislukking en dan word je geopereerd.” Deze stem wilde ik niet horen. Ik wilde niet dat het waar was wat hij zei en ik was bang voor hem en ik stopte mijn oren dicht maar hij klonk vanbinnen. “Net zoals je mislukt bent in je carrière. En straks krijg je kanker en dat wil je dan natuurlijk ook alternatief behandelen en dat zal ook mislukken en dan ga je dood en het enige wat je je zult herinneren is dat je wéér mislukt bent.”
Eigenlijk zou je boos moeten worden als iemand zulke nare dingen tegen je zegt! Maar ik voelde alleen maar mijn kracht en vertrouwen wegstromen, ik liep leeg als een ballon en werd heel klein en bang. Een gevoel dat ik heel goed ken, omdat ik het heel vaak heb meegemaakt. Ditmaal vatte ik moed en onderzocht waar hij vandaan kwam. Ik deed een reading voor mezelf en belandde in een vorig leven.
Ik was een slavin in Egypte in de twaalfde eeuw voor Christus. Een hooggeplaatste man nam mij tot partner, waardoor ik werd vrijgemaakt uit de slavernij. Hij hield niet van me maar vond me knap en wilde met mij pronken. Daarvoor moest ik me gedragen zoals hij zei, opdat hij zich niet voor mij hoefde schamen. Hij liet me altijd mijn onwaardige afkomst voelen en dat ik dankbaar moest zijn dat hij mij wilde hebben. Mijn leven was eenzamer en ellendiger dan toen ik slaaf was en ik moest hem wel gehoorzamen om enigszins leefbaar te kunnen leven. Ik stierf met het gevoel dat ik was mislukt en niets waard was; dat had hij me steeds ingeprent om mij klein, afhankelijk en gehoorzaam te houden. Hij had de regie. En hij zat nog altijd comfortabel in de regisseursstoel van mijn eenentwintigste-eeuwse leven. Ik had die plek voor hem vrijgehouden, en hij voedde nog altijd mijn mislukking, nietswaardigheid en afhankelijkheid. Ik ontsloeg hem uit de rol van regisseur, bedankte voor de leerzame ervaringen en de kracht die ik inmiddels had opgebouwd, en liet hem vertrekken naar de rest van zijn energie. Toen heb ik mijn regie in eigen hand genomen en al mijn ruimte opgevuld met mijn eigen energie. Bij deze rolwisseling passeerde ik een ‘poort’ van twee zeer oude bomen. Ik heb hem voor de poort achtergelaten en ben er zelf doorheen gegaan.
Deze reading werpt een nieuw licht op mijn steeds terugkerende gevoel van nietswaardigheid, mijn overdreven dankbaarheid als ik ‘er mag zijn’, mijn zogenaamde mislukkingen, mijn afhankelijkheid van en boosheid op mannen. Al deze puzzelstukjes vielen op hun plaats. Het was een opluchting om dit te zien, maar ik merk nu dat ik er nog niet meer klaar ben. Ik ben geïndoctrineerd na eeuwen van gehoorzaamheid (Stockholmsyndroom) en heb tijd nodig om weer helemaal van mezelf te worden. Te leren regisseren, zeg maar. Wordt vervolgd.
(In dit blog onthul ik de levenslessen die ik leer naar aanleiding van de vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering woensdag 14 december)